Social Icons

...Έτσι λοιπόν, σε έναν κόσμο γεμάτο από χέρια που σκάβουν, άλλοτε χώματα κι άλλοτε ψυχές κι ανήμπορα σώματα, εγώ σήκωσα το δικό μου ψηλά κι έγραψα στον αέρα τον πρώτο μου στίχο. Έκτοτε, γράφω με το αίμα μου…
Άδεια Creative Commons
Τα περιεχόμενα του παρόντος ιστοχώρου υπάγονται σε Άδεια Χρήσης
Creative Commons
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

✿ Ψίθυροι και σιωπές


(...γραμμένο το 2009, όμως η... Σπείρα της Ζωής το έφερε πάλι στην επιφάνεια...)




Είσαι μικρό αγόρι,
τρέχεις στον χωματόδρομο μόνος
και τα μαλλιά σου χρυσίζουν στον ήλιο.
Τρέχεις… σ’ ενοχλεί λίγο το γόνατό σου, αλλά δεν σταματάς.
Τρέχεις…
Κάτι μέσα σου κλαίει, γι’ αυτό δεν σταματάς…
Δεν σ’ ενοχλεί που λαχανιάζεις, γιατί ξέρεις πως μόλις σταματήσεις
θα περάσει από μέσα σου με ένταση ο αέρας
και ελπίζεις έτσι πως θα παρασύρει τις στάχτες και τα χώματα
από κάθε σημείο που θα περάσει.
Κι αναρωτιέσαι, έχει σχήμα η ψυχή;
Έχει ύλη;
Πιάνει χώρο μέσα στο σώμα σου;
Και εύχεσαι… μακάρι να έχει ύλη, να έχει θέση συγκεκριμένη μέσα σου…
Να ορμήσει ο αέρας και να την καθαρίσει…
Πάντα σου άρεσαν να είναι καθαρά τα γυάλινα ποτήρια,
δίχως δαχτυλιές και αποτυπώματα χειλιών, δίχως κατακάθια…
Έτσι θέλεις να σου αφήσει ο αέρας την ψυχή σου…
Καθαρή…
Σαν ποτήρι γυάλινο που λαμπυρίζει στον ήλιο…
Ένα ποτήρι καθαρό, να το γεμίσεις με κάτι δροσερό και γλυκό και να πιεις.
Φτάνεις εκεί που θες να σταματήσεις,
πέφτεις με όλη την ορμή του τρεχαλητού σου πάνω στον κορμό ενός γέρικου δέντρου.
Περιμένεις το θαύμα…
Βαθιές, παράφορες εισπνοές,
ορμητικές, σχεδόν βάρβαρες εκπνοές,
θέλεις να καθαρίσουν τα πάντα μέσα σου,
ακόμη κι αν χρειαστεί να ματώσεις…
Θέλεις να καθαρίσει η ψυχή σου,
ακόμη κι αν χρειαστεί να ματώσει κι αυτή…
Κλαις…
«Δεν κλαίω», ψιθυρίζεις.
«Καθαρίζω την ψυχή μου, δεν κλαίω…»
«Το ξέρω…», νομίζεις πως σου ψιθυρίζει το δέντρο.
«Το ξέρω…» - είσαι σίγουρος, δεν νομίζεις…
Και πλησιάζεις το αφτί σου περισσότερο.
«Κάποτε όλα θα είναι αλλιώς… Θα περιμένω… Θα περιμένω να μου πεις…», σου ψιθυρίζει…


***


Είναι μικρό κορίτσι,
περπατά αργά, με σκυμμένο το κεφάλι και σκέφτεται.
Κάτι μέσα της χαμογελάει…
Λίγο πριν,
κλαίγοντας,
είχε αφήσει στον γέρικο κορμό ενός δέντρου
που της έμοιαζε σαν να κλαίει κι αυτό,
όλο της το παράπονο,
μια ευχή
και μια ερώτηση.
«Δεν κλαίω…» νόμιζε πως της είπε το δέντρο.
«Καθαρίζω την ψυχή μου, δεν κλαίω!...» - ήταν σίγουρη, δεν νόμιζε…
«Το ξέρω…», απάντησε εκείνη ανακουφισμένη.
«Το ξέρω… Κάποτε όλα θα είναι αλλιώς… Θα περιμένω… Θα περιμένω να μου πεις…», ψιθύρισε στο δέντρο…


***


Πάντοτε σε πιάνει ρίγος
μπροστά σ’ ένα δέντρο
που σιωπά…
Σιωπά και περιμένει
αυτό που περιμένεις κι εσύ…
πότε θα ξέρεις
με την ψυχή σου καθαρή
να του πεις…
Σαν το ίδιο το δέντρο να έκανε μια ευχή
και να σε ρώτησε πώς να την πραγματοποιήσει…
Κι εσύ να έχεις αφοσιωθεί στον σκοπό
να βρεις την απάντηση
και να του τη δώσεις…

Κι εκείνη
πάντοτε την πιάνει ρίγος
μπροστά σ’ ένα δέντρο
που σιωπά…
Σιωπά κι αυτή
και περιμένει…
πότε θα της πει…
Και κάτι μέσα της χαμογελάει ακόμα…

  

και κανείς δεν θα μάθει ποτέ
ποιος βοηθάει ποιον…
ποιος ρωτά και ποιος απαντά…
Αλλά δεν έχει
καμία
σημασία
τελικά. 

1 σχόλιο: