✿ Η μολυβοθήκη

(Παίζοντας παιχνίδια αυτοματικής γραφής με τον Λ., ένα απόγευμα του 2008 στο Αιγάλεω...
-Αμάν, μωρέ! Ένα καλό τέλος δεν μπορούσες να βάλεις;...
-Όχι! Μπορεί και να έχω αλλεργία στο καλό τέλος!...)

Την έχω πάνω στο γραφείο μου για περισσότερα από τέσσερα χρόνια. Αρχικά την αγόρασα με σκοπό να βάλω σε τάξη τα στυλό που αρμένιζαν από δω κι από κει.

Έπειτα συνειδητοποίησα πως κάτι που χρησιμοποιείς για να φέρεις την τάξη σε έναν τομέα, είναι ικανό να αναστατώσει έναν άλλον.

Ένα παιχνίδι σοβαροφανές ή, ακόμα χειρότερα, ένα φαινομενικά παιχνιδιάρικο “βίτσιο” για σοβαρές αποφάσεις. Και δεν είμαι σε θέση πια να θυμηθώ αν έτσι το ξεκίνησα μέσα στο μυαλό μου εξαρχής ή αν έγινε δημιούργημά του με τον καιρό, με απώτερο σκοπό να με κάνει να… “καταδικάζω” τους ανθρώπους δίχως δισταγμό.

Πρωί κάποιας Τετάρτης.

Ξενυχτισμένος και κακόκεφος, ανίκανος να σκεφτώ καθαρά, πόσω μάλλον να πάρω αποφάσεις. Ο πρώτος πελάτης που μπήκε στο γραφείο μου, σκέτη κατάρα… Μαυροντυμένος, και από ρούχα και από αύρα, επίσης κακόκεφος, απρόθυμος να συνεννοηθεί. Ό,τι έπρεπε για να με κάνει να σκεφτώ ως γοητευτικό το ενδεχόμενο να μην είχα ξυπνήσει το πρωί. Αλλά μιας και ξύπνησα, είπα να κάνω έστω μια προσπάθεια να συνεννοηθώ μαζί του. Δύσκολο εγχείρημα. Ο άνθρωπος εκείνος ήταν τόσο ύπουλος, τόσο πονηρός και κουραστικός, που κάποια  στιγμή έφτασα στο σημείο να σκεφτώ ως γοητευτικό και το ενδεχόμενο να μην είχε ξυπνήσει αυτός εκείνο το πρωί… Αλλά γρήγορα συνετίστηκα.

Με τα πολλά, καταφέραμε να βρούμε τη χρυσή τομή. Συντάξαμε το απαραίτητο καταστατικό – πάντα υπό το ύπουλο και πονηρό του βλέμμα – και έμεναν μονάχα οι υπογραφές για την ώρα. Του υπέδειξα το σημείο που έπρεπε να υπογράψει κι εκείνος άπλωσε το χέρι στη μολυβοθήκη για να πάρει ένα στυλό. Δίστασε για λίγο μη ξέροντας ποιο να διαλέξει ανάμεσα σε δυο κόκκινους, δυο κίτρινους, δυο πράσινους, δυο μπλε κι έναν μαύρο.

«Όλοι μπλε γράφουν...», του είπα για να τον βγάλω από τις σκέψεις. Μα αυτός παρέμεινε αναποφάσιστος. Ώσπου επιτέλους κατέληξε… Στον μαύρο. Τον ένα και μοναδικό μαύρο. «Εμ… τι άλλο θα διάλεγες εσύ;», σκέφτηκα.

Την ίδια σκέψη έκανα και για την κυρία που ακολούθησε έπειτα από τον κύριο.

Υπέροχη ύπαρξη, υπέροχη προσωπικότητα, θετικός άνθρωπος, ειλικρινής και διασκεδαστικός. Όπως επίσης και λιγάκι ασυνεπής, καθώς ήταν η τρίτη φορά που επισκέφτηκε το δικηγορικό μου γραφείο για την ίδια υπόθεση, λόγω του ότι πάντα ξεχνούσε κι από ένα απαραίτητο έγγραφο.  Εκείνη τη μέρα τα είχε φέρει όλα.

Οπότε φτάσαμε στη στιγμή της επιλογής του στυλό.

«Κόκκινο…», στοιχημάτιζα μέσα μου με όλη μου τη σιγουριά.

Τα δάχτυλά της πλησίασαν τη μολυβοθήκη μου.

«Όλα μπλε γράφουν…», την πρόλαβα.

Χαμογέλασε και δίχως δεύτερη σκέψη άρπαξε έναν κόκκινο.

Για εντελώς φετιχιστικούς λόγους, της ζήτησα έναν χρόνο αργότερα, όταν δέχτηκε να με παντρευτεί, να υπογράψει τις άδειες του γάμου με κόκκινο στυλό (που να γράφει μπλε φυσικά!).

Κι από τότε, από εκείνη τη μίζερη, μέχρι την εμφάνιση εκείνης, Τετάρτη, χρησιμοποιώ αυτό το “παιχνίδι” με όλους τους πελάτες μου. Και, λες και είναι κάποιο σοβαρό τεστ, σπανίως πέφτει έξω!

Πρωί της προχθεσινής Τετάρτης. Τα δάχτυλα της γυναίκας μου απλώθηκαν πάνω από τη μολυβοθήκη με τα πολύχρωμα στυλό του δικηγόρου.

«Όλοι γράφουν μπλε…», της είπε.

Οπότε εκείνη, χωρίς δεύτερη σκέψη, άρπαξε έναν μαύρο και υπέγραψε το διαζύγιο…