✿ …και έκλεισε η πόρτα του ασανσέρ

…και έκλεισε η πόρτα του ασανσέρ.

Πήγα να μπω στο σπίτι κι εγώ, αλλά έκανα ξανά ένα βήμα προς τα έξω

και ήμουν σίγουρη εκείνη τη στιγμή

πως αυτός ο ήχος από τον τέταρτο ως το ισόγειο

δεν είχε ξανακουστεί πιο γλυκά μελαγχολικός…

Η ευτυχία μου ήταν για κάποια δευτερόλεπτα κλεισμένη σε ένα μεταλλικό κουτί

– τρίτος, δεύτερος, πρώτος, ισόγειο–

Η ευτυχία μου ήταν εδώ…

–απόγειο–

Τι χαζό να σκεφτώ πως έμεινα μόνη μου σαν έφυγαν;

Η ευτυχία μου είναι εδώ,

είμαι γεμάτη!

Οι φίλοι μου

είναι υπέροχοι

σαν την ελευθερία μου – ανεκτίμητοι

σαν τη θέα από το μπαλκόνι μου – συναρπαστικοί

σαν τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός έξω από τα παράθυρά μου – ονειρεμένοι

Οι φίλοι μου είναι υπέροχοι,

αυτοί είναι η ευτυχία μου.

Τα γέλια τους πότισαν τους τοίχους του σπιτιού.

Κάθισα στον καναπέ και κοίταξα τριγύρω,

ακόμα τους έβλεπα, ακόμα τους άκουγα,

ακόμα χαμογελούσα.

Δεν μάζεψα τίποτα,

αύριο το πρωί

θα βρω τα αποτσίγαρά τους,

τα απομεινάρια από το γλυκό τους,

στη σειρά τις παντοφλίτσες που φορούσαν

και θα ξεκινήσω τη μέρα καθαρίζοντας με την καρδιά μου γεμάτη.

Πριν σβήσω το φως για να κοιμηθώ,

οι φωτογραφίες στον αντικρινό τοίχο

αρχίζουν να «μιλάνε»

και να λένε ιστορίες

και κάπου ανάμεσα

να μου λένε πως

στον κόσμο των μεγάλων είμαι παιδί ακόμη

και σαν παιδί τους φίλους μου αγαπάω

κι έχω έναν κόσμο να μοιράζομαι μαζί τους

προστατευμένο από κάθε τι «μη μαγικό».

Έσβησα το φως,

ξαναμπήκα στον κόσμο μου τον μαγικό για να τους συναντήσω.

Έβγαλα το ρολόι μου

και το άφησα στην είσοδο.

Οι φίλοι μου μου το έμαθαν κι αυτό!

Προστατεύουμε τον «κόσμο» μας και από τον χρόνο.

Βέβαια κάθε μισή ώρα

ακούμε την ώρα από το εκκρεμές και τρομάζουμε,

αλλά αυτό κάπως ταιριάζει πια στον «κόσμο» μας

κι έτσι το κρατάμε!...