Πρέπει να είμαι κωμική τη στιγμή
που βγαίνω από το σπίτι! Κάνω να κλείσω την πόρτα και το σκέφτομαι. Κάνω μονάχη
μου γκριμάτσες επιβεβαίωσης, κάτι σαν «πορτοφόλι... πήραμε, mp3... πήραμε,
κινητό... πήραμε». Και το ίδιο για ό,τι θεωρώ απαραίτητο να βρίσκεται μαζί μου
κάθε φορά. Κι όταν η απάντηση είναι σε όλα «ναι», κλείνω την πόρτα, κλειδώνω
και κατεβαίνω το σκαλοπάτι. «Ωπ! Να τι δεν πήραμε!» ξανανεβαίνω, ξεκλειδώνω,
ξαναμπαίνω μέσα και άντε πάλι το ίδιο σκηνικό έξω από την πόρτα. Κάποιες
φορές πηγαίνω ως τη γωνία, για να επιστρέψω πάλι, ίσως και για τρίτη φορά.
Σήμερα έστριψα δίχως επιστροφές!
Α!Πολύ περήφανη ένιωσα!... Και ακόμα περισσότερο τώρα που είναι νύχτα και έχω
πλέον διαπιστώσει για τα καλά πως δεν ξέχασα τίποτα. Εκεί, λίγο μετά τη γωνία,
ο παππούς με τις γαλάζιες ή τις μπεζ πυτζάμες στο παράθυρο. Πάντα λέω πως θα
τον κοιτάξω μόνο για λίγο, μα δεν τα καταφέρνω. Και σήμερα τον κοίταξα πάλι για
αρκετές στιγμές. Μια καλησπέρα όμως δεν του έχω πει έναν χρόνο τώρα. Μόνο κοιτάζω
και σκέφτομαι. Αν είναι καλός, αν είναι δύστροπος, αν έζησε άσχημα ή όμορφα, αν
μένει με την οικογένειά του ή με κάποια γυναίκα ίσως που τον προσέχει, αν είναι
μελαγχολικός, αν είναι περήφανος, αν έχει πολύ ή λίγο χρόνο ακόμα σε αυτό το
σπίτι, σε αυτό το παράθυρο.
Αυτά τα σενάρια με συνεπαίρνουν
μέχρι το επόμενο στενό. Γιατί εκεί ξεκινά η «ζωή» του δρόμου αυτού. Καφενεία,
μανάβικα, τσαγκαράδικο, super market, video club, χρωματοπωλείο, μαγαζιά με
πίνακες, με λάμπες, με αξεσουάρ, με είδη για το σπίτι. Όταν περνάω από αυτούς
που γνωρίζω, χαμηλώνω την ένταση της μουσικής στο mp3 για να ανταλλάξουμε
χαιρετισμούς. Όταν πάλι κάποιες φορές έχω δυσάρεστη διάθεση, απλώς πηγαίνω από
άλλο στενό, στενό με αγνώστους, γιατί έχω την αίσθηση πως ακόμα κι ένα μικρό
χαμόγελο θα μου είναι δύσκολο να το σκάσω.
Σήμερα έγινε αυτό, αλλά κάπως
αντίστροφα· δεν πήγα από άλλο στενό επειδή είχα κακή διάθεση, απλώς
συνειδητοποίησα εκ των υστέρων πως η διάθεσή μου ήταν πολύ κακή, επειδή εντελώς
μηχανικά έστριψα σε κάποιο άλλο στενό.
Φτάνω στο μετρό. Κατεβαίνω τις
πρώτες σκάλες και συνεχίζω προς τις αποβάθρες. Ώσπου εκνευρισμένη κάνω αναστροφή και ανεβαίνω ξανά πάνω για να βγάλω εισιτήριο. Το συνήθειο της κάρτας πολλαπλών
διαδρομών... Έπειτα αλλάζω γραμμή, μπαίνω στον ηλεκτρικό. Δεν έχει κενή θέση
και κάθομαι όρθια. Στο Θησείο αδειάζει μια θέση, από τις ανάποδες. Κάθομαι.
Πετράλωνα. Αλλάζω μουσική.
Ταύρος. Αυτή η μουσική με
μελαγχολεί ακόμα περισσότερο.
Καλλιθέα. Έχω χαζέψει σε έναν
λεκέ στο πάτωμα του τρένου, που μοιάζει με άνθρωπο που ουρλιάζει. Σκέφτομαι πόσες φορές μου περνάει από το μυαλό η τρελή σκέψη να πάω και να ολοκληρώσω
τέτοιους λεκέδες για να φανεί πιο καθαρά η εικόνα που εγώ βλέπω. Ξεκινάει ένα
τραγούδι που λατρεύω, θέλω να το ακούσω προσεκτικά, κι ας το έχω ακούσει
χιλιάδες φορές.
Μοσχάτο. Δυσανασχετώ. Το
τραγούδι είναι σχεδόν στα μισά κι εγώ αφαιρέθηκα πάλι και δεν το πρόσεξα. Το
ξαναβάζω από την αρχή.
Δυσανασχετώ επίσης επειδή από αυριο
και για λίγο καιρό θα κατεβαίνω σε αυτή τη στάση για δουλειά, για τη δουλειά
που υποτίθεται πως άφησα πριν δυο μήνες λόγω του ότι... δυσανασχετούσα. Κι επειδή δεν
θέλω να πάω στους δικούς μου τώρα, γιατί θα πρέπει να προσποιηθώ πως είμαι μια
χαρά. Κι επειδή κάθομαι σε ανάποδη θέση· αφού τις απεχθάνομαι τις ανάποδες
θέσεις, μου έρχεται ο κόσμος από το τζάμι πισώπλατα και ζαλίζομαι. Ας
καθόμουν όρθια, παρά σε ανάποδη θέση. Σηκώνομαι.
Φάληρο. Γιατί έχω τόσο κακή
διάθεση; Πατάω τον λεκέ που ουρλιάζει. Τον χαλάω και πια δεν μοιάζει με τίποτα.
Πειραιάς. Αποβιβάζομαι. Στέκομαι
για λίγο μπροστά στην πόρτα κι έπειτα, σχεδόν μηχανικά, μπαίνω στον
Ελευθερουδάκη. Αγοράζω έναν Μικρό Πρίγκιπα.
-«Για δώρο;»
-«Για δώρο...»
Λεωφορείο. Μόνο μια ανάποδη θέση
είναι κενή. Θα κάτσω όρθια... Από αντίδραση ίσως. Και θα βάλω ράδιο. Πάλι από
αντίδραση, για να μην μπορώ να βάλω από την αρχή τα τραγούδια που χάνω όταν
αφαιρούμαι. Και στη δουλειά θα μείνω όσο θέλω, όχι πάλι όσο αντέχω, γιατί
τελικά αντέχω πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζω. Και δεν θα προσποιηθώ
στους δικούς μου πως είμαι μια χαρά, γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν πάντα να
χαμογελάνε και οι δικοί μου ίσως καταλάβουν και σωπάσουν. Και αύριο που θα
γυρίσω, θα θυμηθώ από την αρχή να βγάλω εισιτήριο. Και θα γυρίσω από το “ζωντανό”
στενό στο σπίτι μου και θα καλησπερίσω τους γνωστούς. Και αν δω τον παππού με
τις γαλάζιες ή τις μπεζ πυτζάμες στο παράθυρο, θα του πω καλησπέρα κι ας
παραξενευτεί. Και όταν θα μπω στο σπίτι μου, θα είμαι σίγουρη πως δεν ξέχασα
τίποτα φεύγοντας από τους δικούς μου.
Κι όλα αυτά, έτσι, από
αντίδραση. Αντίδραση στον ίδιο μου τον εαυτό, που λειτουργεί μηχανικά και είναι
σπανίως στο "εδώ και τώρα"...
…Ή μήπως αυτή δεν είναι
αντίδραση και είναι τελικά η δράση;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου