✿ Οι άνθρωποι χωρούν...

Οι άνθρωποι χωρούν μέσα σε τόσο δα πραγματάκια,

που μπορείς να τα κλείσεις μέσα στη χούφτα σου,

ή και ακόμα μικρότερα, που μπορείς ίσα να τα δεις,

ή και περισσότερο, που δεν μπορείς καν να τα δεις, μα τα αισθάνεσαι

και ξέρεις πως κανείς δεν μπορεί να σου τα πάρει.

Οι άνθρωποι χωρούν στην αγκαλιά σου,

στα μάτια σου μέσα, πιο πέρα από τα βλέφαρά σου,

πιο μέσα από τα ψυχεδελικά σχήματα και χρώματα

που βλέπουν οι ίδιοι όταν τους κοιτάς, πιο βαθιά, πιο βαθιά…

Χωρούν στα ταξίδια σου οι άνθρωποι,

χωρούν στα τραγούδια σου.

Είναι τραγούδια οι άνθρωποι, είναι μουσικές.

Κι έτσι χωρούν παντού. Και κανείς, ούτε και οι ίδιοι αν φύγουν ποτέ,

κανείς δεν μπορεί να τους ξεριζώσει από εκεί που άνθισαν.

Είναι χαμόγελα οι άνθρωποι,

όχι μονάχα τα πρόσωπά τους, μα και οι πατημασιές τους πάνω στην αμμουδιά σου.

Κι αν είναι εκεί, κι αν είναι παραπέρα, κι αν είναι αλλού,

αφήνουν τα σχήματά τους μέσα σου…

αφήνουν τα βήματά τους πάνω σου…

Σκύβεις και ακουμπάς το δάχτυλό σου στις γουβίτσες

και μετράς.

Μετράς το βάθος των σχημάτων, μετράς τον αριθμό, τον προορισμό.

Κι αν είναι εκεί, κι αν είναι παραπέρα, κι αν είναι αλλού,

έχεις την αμμουδιά σου εσύ,

τη σημαδεμένη.

Έχεις τα κρυφά σου χαμόγελα εσύ

για τις όμορφες γουβίτσες σου!

Και για το σύμπαν ολόκληρο που για λίγο χωρά μέσα σε αυτές…
Είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι για λίγο·

για λίγο σήμερα, για λίγο χθες, για λίγο πριν χρόνια…

Είναι κυκλάκια και γραμμούλες ενωμένες,

σχεδιάκια παιδικά πιασμένα χέρι – χέρι,

έτσι θέλουν να είναι οι άνθρωποι.

Τα V που σχηματίζουν τα πιασμένα χέρια τους

και τα ξαπλωμένα μισοφέγγαρα στο κάτω μέρος του προσώπου – τα χαμόγελα!

Αυτά χρειάζονται οι άνθρωποι

και τις τέσσερις αγκαλιές που έχουν ανάγκη την ημέρα

για να είναι ευτυχισμένοι.

Είναι εποχές οι άνθρωποι.

Κι έχουν ανάγκη η μια τον ερχομό της άλλης.

Κι όταν συναντιούνται οι εποχές, γνωρίζονται ήδη βαθιά,

αλλά ανθίζουν, κυματίζουν, φυσούν, βρέχουν,

μοσχομυρίζουν, φωτίζουν, σκοτεινιάζουν, αγριεύουν,

σαν να συστήνονται για πρώτη φορά η μια στην άλλη.

Εποχές είναι οι άνθρωποι

κι όλες οι καλημέρες και οι καληνύχτες τους

έχουν φρουτένια γεύση!

Κι ακόμα και το πιο γυμνό δέντρο, έχει κρυμμένους καρπούς,

έχει κρυμμένες καλημέρες με γεύση αγριοκέρασο, βερίκοκο, ροδάκινο,

έχει κρυμμένες καληνύχτες από μήλο, δαμάσκηνο, πορτοκάλι…

Κανένα δέντρο δεν είναι στ’ αλήθεια γυμνό,

όσο υπάρχουν V και ξαπλωμένα μισοφέγγαρα και πατημασιές στην άμμο και μουσικές και ταξίδια…

Κανένα δέντρο δεν είναι στ’ αλήθεια γυμνό,

όσο υπάρχουν τόσο δα πραγματάκια που χωρούν μέσα στη χούφτα σου, 

ή και ακόμα μικρότερα, που μπορείς ίσα να τα δεις,

ή και περισσότερο, που δεν μπορείς καν να τα δεις, μα τα αισθάνεσαι.

Γιατί… οι άνθρωποι χωρούν μέσα σε αυτά…

Κι έτσι χωρούν παντού! Και κανείς, ούτε και οι ίδιοι αν φύγουν ποτέ,

κανείς δεν μπορεί να τους ξεριζώσει από εκεί που άνθισαν…