╰☆╮"Παραλίγο μητέρες" - Β' Βραβείο διηγήματος του 1ου Διαγωνισμού Κυκλογραφημάτων (2012)

Θέμα διαγωνισμού: "Μέσα σε έναν κύκλο".

Παραλίγο μητέρες

        Η κλινική ήταν πολύ καθαρή και φαινόταν καλά οργανωμένη. Πριν χρόνια είχα ξαναβρεθεί στους διαδρόμους της, κρατώντας ένα τεράστιο γαλάζιο μπαλόνι. Ήταν τότε που η αδελφή μου γέννησε το γιο της. Είχα πραγματικά μεθύσει από την ενέργεια που έρρεε εκεί μέσα, με τόσα μικροσκοπικά πλασματάκια που ξετρύπωναν από τα κορμιά των μανάδων τους και με το κελαριστό τους κλάμα προκαλούσαν χαμόγελα ευτυχίας… Ονειρεύτηκα τότε τη δική μου μέρα· ονειρεύτηκα τη συνάντησή μου με το δικό μου το παιδί.

        Μια νοσηλεύτρια με οδήγησε στο δωμάτιο. Θα το μοιραζόμουν με άλλες δύο κοπέλες. Η μία από αυτές κοιμόταν στο μεσαίο κρεβάτι και η άλλη, μικρή σε ηλικία, καθόταν οκλαδόν πάνω από τα σκεπάσματα του ακριανού, πλάι στο παράθυρο, μασούσε τσίχλα με έναν έντονα εκνευριστικό τρόπο και κοιτούσε αδιάφορα τριγύρω. Το ίδιο αδιάφορα απάντησε και στην καλημέρα μου.

        Κάθισα στο κάτω μέρος του δικού μου κρεβατιού και κράτησα την ανάσα μου, φέρνοντας πάλι στο μυαλό μου τις κουβέντες του γιατρού μου, καθώς κρατούσε στα χέρια του τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου.

        «Γιατί άργησες τόσο πολύ, κορίτσι μου;… Αν έκανες τακτικά τον έλεγχό σου, θα το είχαμε ενδεχομένως προλάβει…». Με πήραν πάλι τα κλάματα…

        Εκείνη τη στιγμή άρχισε να συνέρχεται και η κοπέλα του μεσαίου κρεβατιού από τη μέθη στην οποία είχε υποβληθεί. Μόλις απέκτησε επαφή με το περιβάλλον και προφανώς μόλις θυμήθηκε για ποιο λόγο βρισκόταν ξαπλωμένη εκεί, κάρφωσε το βλέμμα της στο ταβάνι και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα.

        Η σιωπή του δωματίου άρχισε να με πνίγει. Σκούπισα τα μάτια μου και τους μίλησα.

         «Εσείς, κορίτσια, γιατί βρίσκεστε εδώ;»

        Η ακριανή έσπευσε να μου απαντήσει, άμεσα μεν αλλά συνάμα και βαριεστημένα.

        «Εγώ έκτρωση…» και συνέχισε να μασά την τσίχλα της με τον ίδιο πάντα εκνευριστικό τρόπο.

        Η μεσαία κοπέλα γύρισε και την κοίταξε σχεδόν εκνευρισμένη.

        «Μιλάς σοβαρά;…»

        «Ναι. Εσύ; Γιατί είσαι εδώ;», συνέχισε η ακριανή.

        «Αποβολή…», δήλωσε η μεσαία και έστρεψε και πάλι το βλέμμα της στο ταβάνι, βλέμμα θυμωμένο κι απογοητευμένο αυτή τη φορά, και πάλι γεμάτο δάκρυα.

        Η ακριανή κοπέλα, αδιαφορώντας προφανώς για την αντίδραση της άλλης, στράφηκε προς εμένα έπειτα.

        «Εσύ; Γιατί είσαι εδώ;»

        «Ολική υστερεκτομή…», αποκρίθηκα σχεδόν μουρμουρίζοντας.

        «Ολική υστερο… τι; Τι είναι αυτό;», απόρησε έντονα.

Η μεσαία κοπέλα, γυρίζοντας με θυμωμένη πια έκφραση προς το απορημένο κορίτσι, της απάντησε έντονα.

«Αυτό που εσύ πρόκειται να διακόψεις κι αυτό που διακόπηκε σ’ εμένα, εκείνη δεν θα μπορέσει ποτέ να το έχει… Αυτό είναι…».

Αυτό ήταν. Η διακοπή, το κλείσιμο ενός κύκλου της ζωής μου και το άνοιγμα ενός νέου, λειψού, αδειανού, φτωχού. Ενός νέου κύκλου με ένα τεράστιο «δίχως» γραμμένο φαρδιά πλατιά μέσα του.

Η καρδιά μου γέμισε πάγο. Κοιτάζοντας τις άλλες δύο κοπέλες μπροστά μου, αντιλήφθηκα πόσο γεμάτο με «δίχως» ήταν εκείνο το δωμάτιο… Καμιά από εμάς δεν θα έφευγε από εκει μέσα με ευτυχισμένο χαμόγελο. Κανείς δεν θα ερχόταν να επισκεφτεί καμιά μας με ένα τεράστιο μπαλόνι. Καμία δεν θα έφευγε με την αγκαλιά γεμάτη· και οι τρεις μας θα αποχωρούσαμε με μια απουσία σφιχτά κλεισμένη μέσα στις γροθιές μας…

Μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, υπήρχαν τρεις κλειστοί κύκλοι και μέσα σε καθέναν από αυτούς, εμείς, τρεις παραλίγο μητέρες. Κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως ένα «δίχως» μπορεί να είναι πιο βαρύ κι από όλα τα φορτία του κόσμου.

******************************

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΙΣΤΟΤΟΠΟΥ "ΚΥΚΛΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ"

1. Σήματα μορς - Γιάννης Παναγιώτου
2. Παραλίγο μητέρες - Ευτυχία Κανάρη
3. Φλιπεράκι - Ειρήνη Δερμιτζάκη
4. Λαβύρινθος - Στράτος Κ.
5. Δύο Ημικύκλια - Ρωμανός Κοκκινάκης
6. Ήταν κάποτε μια διάμετρος - Ελένη Λαμνάτου
7. Τα στάχυα στην ξερολιθιά - Φιλιώ Μόρφη
8. Η μαγική πολιτεία της Ηλιόχαρης - Ελισάβετ Αρκολάκη