Σκαλίζεις την πληγή, μα δεν σταλάζει το αίμα
κι ανησυχείς μήπως και πάγωσε η ψυχή σου.
Μήτε η ψυχή, μήτε η φωνή, μήτε το δέρμα
ποτέ δεν πρόκειται πληγή να λησμονήσουν.
Μ’ ένα σου χτύπημα κατέβασες τ’ αστέρια
και πας αργά πάνω απ’ τον τάφο τους και γέρνεις,
χελιδονάκι με τις δυο ρωγμές για βλέμμα,
Ποτέ δεν σ’ είχα δει το βήμα σου να σέρνεις…
…ώσπου μας έφερε ο αέρας το φτερό σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου