"Αίτημα θανάτου" - Θεατρικό Έργο για το Ραδιόφωνο, από το ΡΙΚ

Το θέατρο του ραδιοφώνου είναι μια από τις πιο απολαυστικές μορφές ψυχαγωγίας για μένα. Το έμαθα από τη μητέρα μου και το αγάπησα πολύ. Έχω διανύσει ατέλειωτες διαδρομές στα μέσα μαζικής μεταφοράς ακούγοντας, αντί για μουσική, θεατρικά έργα. Κι έχω τόσο ονειρευτεί να βρισκόταν ανάμεσά τους και κάποιο δικό μου έργο, που να παίρνει ζωή μέσα από τις φωνές και τις ανάσες των ηθοποιών…

Αυτή η μέρα έφτασε, λοιπόν! Και στο χθεσινό τηλεφώνημα από το ΡΙΚ, όπου με ενημέρωναν για τα διαδικαστικά και την οικονομική διευθέτηση της συνεργασίας, η καρδιά μου χοροπηδούσε μέσα στο σώμα μου και το μυαλό μου είχε κολλήσει στην αρχή αυτού τού ταξιδιού… Αυτό το έργο γράφτηκε κάτω από λίγο παράξενες συνθήκες· η πρώτη του μορφή ήταν στην αγγλική γλώσσα, έπειτα από κάποιον καιρό το μετέφρασα και στην ελληνική και το ταξίδι του συνεχίστηκε πέρα από τον αρχικό προορισμό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Μέσα από έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΡΙΚ, λοιπόν, κάποια χρόνια πριν, φτάσαμε στο σήμερα να εκπληρώνεται ένα ακόμα όνειρό μου!

Σήμερα το άκουσα για πρώτη φορά και γέμισε η καρδιά μου συγκίνηση…

Πρόκειται για το έργο «Αίτημα θανάτου», το οποίο βρίσκεται διαθέσιμο για ακρόαση ή για κατέβασμα εδώ.

Ή στο YouTube.

***

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μια από τις προσωπικές καταθέσεις μέσα από το βιβλίο που γράφω εδώ και χρόνια για το παιδί ή τα παιδιά μου –ασχέτως αν δεν έχει έρθει ακόμη στη ζωή ή αν θα έρθει τελικά- ή ακόμη για το παιδί μέσα μου αλλά και για κάθε παιδί του κόσμου αυτού. Για κάθε «Χνούδι»…

Οι επιθυμίες και τα όνειρα χρειάζονται ενέργεια και αγάπη, χρειάζονται φροντίδα για να πραγματοποιούνται! Ανοιχτούς ορίζοντες μέσα μας και λαχτάρα παιδική…

4/07/2011 04:54:00 μμ

_Ικανοποιήσεις εντός εαυτού

Έχει μπει η Άνοιξη…

Πλούσια εποχή σε πολλά!

Και ένα από αυτά…: Οι λογοτεχνικοί διαγωνισμοί!

Άρχισα κι εγώ λοιπόν να ψάχνω, να ξεδιαλέγω και να συγκεντρώνω προκηρύξεις διαγωνισμών στους οποίους θα μπορούσα να λάβω μέρος. Άλλοι ποίησης, άλλοι διηγήματος, άλλοι θεατρικού έργου… διάφοροι. Έπεσε μπροστά μου κι ένας διεθνής διαγωνισμός θεατρικού έργου για το ραδιόφωνο, από το BBC, ενδιαφέρων μου φάνηκε και προκλητικός! Κυρίως γιατί το έργο έπρεπε να είναι γραμμένο στα αγγλικά.

«Πότε λήγει η προθεσμία; Α... Σε τρεις ημέρες… Δεν προλαβαίνω με τίποτα. Πάμε στον επόμενο…»

Και συνέχισα να ψάχνω. Όμως κάτι με ενοχλούσε και δεν μπορούσα να εντοπίσω τι ακριβώς ήταν.

Έπειτα από αρκετή ώρα, ενώ συνέχιζα να ψάχνω πάνω στο ίδιο θέμα, ξανάπεσε μπροστά μου η ίδια προκήρυξη για τον διεθνή διαγωνισμό.

«Α… αυτός είναι που δεν μπορώ να τον προλάβω, είπαμε…»

Και τότε κατάλαβα! Η φράση «δεν μπορώ» μέσα στο κεφάλι μου, έμοιαζε με δυνατή σπρωξιά προς τα πίσω…

«Μα όντως δεν μπορώ να τον προλάβω…», σκεφτόμουν.

Κι έπειτα συλλογίστηκα πως αν κάποιος άλλος –κι όχι ο εαυτός μου– μου έλεγε «δεν μπορείς να το κάνεις», θα πείσμωνα τόσο πολύ που θα προσπαθούσα να αποδείξω πως έχει άδικο.

«Δέχομαι την πρόκληση λοιπόν!!!»

Τρεις ημέρες! Τρεις ημέρες για ένα έργο που οι περισσότεροι υποψήφιοι είχαν περιθώριο πέντε μήνες για να το γράψουν, από τότε που ανακοινώθηκε ο διαγωνισμός. Μεγάλο μειονέκτημα – ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση!

«Θα χρησιμοποιήσω αυτό το εγχείρημα, για να έχω κάτι να απαντώ στον εαυτό μου κάθε φορά που θα γκρινιάζει “δεν μπορώ…”».

Ξεκίνησα εκείνη τη νύχτα. Δεν σταματούσα παρά μόνο για να φάω ή να πιω κάτι και να πάω στο μπάνιο. Από τις 21:00, κατέληξα να μην αντέχω άλλο γύρω στις 6:00 το πρωί. Κατάφερα να ξυπνήσω το μεσημέρι πια, όπου έπεσα και πάλι με τα μούτρα στο γράψιμο από τις 14:00 το μεσημέρι ως τις 3:00 τη νύχτα. Επίσης δίχως περιττές διακοπές, παρά μόνο για τα βασικά. Την επόμενη μέρα πια, ξεπέρασα τον εαυτό μου, καθώς έγραφα αδιάκοπα σχεδόν από τις 12:00 το μεσημέρι ως τις 5:00 το ξημέρωμα… Χτυπούσε το κουδούνι και δεν έκανα καν τον κόπο να δω ποιος είναι από το ματάκι της πόρτας. Φοβόμουν μην συνέβαινε κάτι που θα με ανάγκαζε να παραιτηθώ από την προσπάθειά μου ή να χάσω τόσον χρόνο ώστε να μην τα καταφέρω τελικά.

Όμως κάπου εκεί στο ξημέρωμα, τελείωσα το έργο!

Πονούσαν τα μάτια μου, το σώμα μου είχε πιαστεί άσχημα, ζαλιζόμουν ελαφρά, αλλά τελείωσα!

Η προθεσμία έληγε το απόγευμα της ίδιας μέρας που μόλις ξημέρωνε.

Παρά την κούρασή μου, αδυνατούσα να κοιμηθώ… Πήρα το θεατρικό έργο και άρχισα να το διαβάζω δυνατά, να παίζω τους ρόλους και να το χρονομετρώ. Έπρεπε να διαρκεί μία ώρα για να θεωρηθεί έγκυρο για τον διαγωνισμό. Έφτασα στο τέλος και το χρονόμετρο δεν είχε χτυπήσει ακόμα. Άρχισα να ανησυχώ…

«Ωχ… Έχει μικρή διάρκεια… Δεν μπορώ να το στείλω έτσι…».

Πριν όμως καν προλάβω να απογοητευτώ εντελώς, χτύπησε το χρονόμετρο… Άρχισα να δακρύζω από τη συγκίνηση! Με το δικό μου πρόχειρο «παίξιμο», είχε διαρκέσει ακριβώς 58 λεπτά!

«Τελείωσε!... Τα κατάφερα!...»

Έπεσα να κοιμηθώ με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, που δεν μπορούσα με τίποτα να το χαλαρώσω! Ήθελα να ήμουν δύο σώματα εκείνη τη στιγμή, για να μπορούσα να με αγκαλιάσω!

Ξύπνησα έπειτα από λίγες ώρες, σύρθηκα ως την κουζίνα, έφτιαξα καφέ και τηλεφώνησα στη Μαρία –τη θεία μου και καθηγήτρια αγγλικών που είχα τότε που ήμουν μαθήτρια– όπου την ρώτησα τις απορίες που είχα σημειώσει στο κείμενό μου με κίτρινο. Μόλις κλείσαμε, έκανα τις τελευταίες διορθώσεις, έγραψα την απαραίτητη περίληψη, συμπλήρωσα την αίτηση συμμετοχής και τα έστειλα!

Δεν ξέρω ποια πρόκειται να είναι η πορεία αυτού του θεατρικού έργου στο εξής, αλλά λίγο με ενδιαφέρει. Ό,τι και να συμβεί, σε κάθε περίπτωση νιώθω κερδισμένη. Με την αποδοχή της πρόκλησης που διέκρινα μπροστά μου, κατέληξα μέσα σε τρεις ημέρες να έχω έτοιμο ένα έργο, που σε αντίθετη περίπτωση δεν θα είχα γράψει, το οποίο ίσως θα μπορούσε να κερδίσει σε κάποιον ή σε αυτόν τον διαγωνισμό, ίσως να μην τύχει να αξιοποιηθεί ποτέ, ίσως να ξεχαστεί κι από εμένα την ίδια ακόμα ανάμεσα στα υπόλοιπα κείμενά μου. Δεν έχει καμία σημασία… Το σημαντικό έργο δεν είναι αυτό που έγραψα, αλλά αυτό στο οποίο επέτρεψα στον εαυτό μου να συμμετάσχει.

Χνούδι, κανένας δεν μπορεί να σου πει τι δεν μπορείς να κάνεις… Και για την ακρίβεια, ούτε καν τι μπορείς να κάνεις… Γιατί ούτε κι αυτό δεν το ξέρει κανείς! Παραδόξως, ούτε κι εσύ πολλές φορές δεν το φαντάζεσαι…

Κάθε στιγμή μπορεί να ενέχει για σένα προκλήσεις, κάθε πρόκληση, ευκαιρίες και κάθε ευκαιρία, προοπτικές. Αν το θελήσεις εσύ, έχεις στ’ αλήθεια την ικανότητα να αποδεχτείς τις προκλήσεις, να αρπάξεις τις ευκαιρίες και να ξεδιπλώσεις τις προοπτικές. Κι αν κάποτε, κάπως, κάπου δεν τα καταφέρεις, τι σημασία έχει; Τι θα έχεις κερδίσει από τις στιγμές εκείνες της πίστης στον εαυτό σου και στις ικανότητές σου; ...Μία προοπτική ακόμα, Χνούδι… Αυτό θα έχεις κερδίσει. Κι έτσι, θα τα έχεις καταφέρει!...

Οι ικανοποιήσεις «εντός εαυτού», όπως επίσης κι εκείνες που προκύπτουν «εκτός σχεδίου», είναι σπουδαία κατορθώματα!...