Social Icons

...Έτσι λοιπόν, σε έναν κόσμο γεμάτο από χέρια που σκάβουν, άλλοτε χώματα κι άλλοτε ψυχές κι ανήμπορα σώματα, εγώ σήκωσα το δικό μου ψηλά κι έγραψα στον αέρα τον πρώτο μου στίχο. Έκτοτε, γράφω με το αίμα μου…
Άδεια Creative Commons
Τα περιεχόμενα του παρόντος ιστοχώρου υπάγονται σε Άδεια Χρήσης
Creative Commons
Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

✿ Μνημόσυνο


Κι όταν επιλέγεις να μη μου μιλάς,
διαβάζω τα γράμματα που σου ’χα στείλει απ’ την Ινδία.
Σου ’λεγα τότε τη μισή αλήθεια μοναχά
γιατί η άλλη μισή θα σε πονούσε.
Πως ήμουν δυστυχής και πως χανόμουν,
ετούτο σου ’κρυβα…
Κι όταν επιλέγεις να μη μου μιλάς,
τι θα μείνει, αναρωτιέμαι, τι θα μείνει
όταν δεν θα ’μαι πλάι σου πια
-δυστυχής ή ευτυχής-
πλάι σου, για να μπορείς να έχεις την επιλογή;
Κι όταν επιλέγεις να μη μου μιλάς,
βραχνιάζει ο λαιμός μου απ’ τη σιωπή.
Θυμάμαι σ’ εκείνο το μνημόσυνο που είχαμε βρεθεί,
τα αρχικά του ονόματος του εκλιπόντος ήταν τα ίδια με τα δικά μου.
«Κοίτα! Θα μπορούσε να είναι το δικό μου μνημόσυνο!», σου είπα.
Βρέθηκες για μια στιγμή στο μνημόσυνό μου
κι εύκολα πάλι επιλέγεις να μη μου μιλάς.
Κι όταν επιλέγεις να μη μου μιλάς,
διαβάζω τα γράμματα που μου ’χες στείλει στην Ινδία.
Να ρουφήξω τις στιγμές, πως με πεθύμησες και να προσέχω,
ετούτα μου ’γραφες.
Τώρα είμαι εδώ.
Και δεν μου μιλάς…
Αυτό επιλέγεις.
Ποια προσοχή;
Ποια επιθυμία;

Με ρουφάνε οι στιγμές…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου