Μια μέρα θα βρω από τι υλικό είναι καμωμένος αυτός ο βράχος
και θα τον διαλύσω
σαν όνειρο.
Που τον έβαλα θρόνο απάνω στο βουνό μου,
να περιμένει
την ανάγκη των άλλων για ξεκούραση.
Που τον έδεσα σε ένα κομμάτι σύννεφο
και είπα
«να ο φόβος μου».
Που τον κουβαλάω μέσα στην κοιλιά μου,
μέσα στη μήτρα,
τον κυοφορώ.
Που από ολόκληρο παραμύθι,
αυτό που μου έμεινε ήταν οι πέτρες
που έραψε μέσα στην κοιλιά του λύκου ο κυνηγός…
Έμαθα να λυπάμαι τον λύκο,
κάθε που τον έπαιρνε το βάρος
κι έπεφτε στο πηγάδι
και πνιγόταν…
Έπεσα με τον λύκο στο πηγάδι…
Τόσα χρόνια
πέφτω με τον λύκο στο πηγάδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου