❀ "Ένα όνειρό μου μέσα σ’ ένα όνειρό σου" (περιοδικό Chimeres)

Ξεφύλλισε το περιοδικό εδώ

Τη δημοσίευση του παρακάτω κειμένου στο 27ο τεύχος του περιοδικού Chimeres, την αφιερώνω σε μια Ψυχή που, μέσα σε ελάχιστες ώρες, με δίδαξε πράγματα τόσο σπουδαία, τα οποία η πένα μου είναι ίσως ανάξια να τα εκφράσει όπως τους αξίζει... 

Οι "δάσκαλοί" μας δεν βρίσκονται πάντοτε εκεί που έχουμε συνηθίσει να τους αναζητούμε...

      ...από καρδιάς... 

.............................................................................✍

Σπας κάποιο άκρο σου και αισθάνεσαι πως εγκλωβίζεσαι μέσα στον γύψο. Σκέφτεσαι διαρκώς πόσα πράγματα δεν μπορείς να κάνεις ώσπου να τον βγάλεις από πάνω σου. Έχεις εκνευρισμό, πολλές στιγμές βαριανασαίνεις, είτε από ανία είτε από ενοχλήσεις, είτε από την αίσθηση του περιορισμού, κάποιες φορές μπορεί και να κλαις.

Ο γύψος βγαίνει κάποια μέρα, οι λειτουργίες επανέρχονται, οι ικανότητες επιστρέφουν. Έρχεται η εποχή όπου αυτή η περιπέτεια αποτελεί μια μακρινή ιστορία που τη διηγείσαι, πολλές φορές γελώντας, σε συζητήσεις περί ατυχημάτων και αυτό είναι όλο. Άντε και να αισθάνεσαι κάποιον πόνο όταν αλλάζει ο καιρός.

Με ονειρεύεσαι ποτέ όσο είσαι μέσα στον γύψο σου; Αυτή η αίσθηση περιορισμού σε φέρνει καθόλου κοντά μου; Ονειρεύεσαι καμιά φορά πόσα πράγματα θα ήθελα να κάνω και δεν μπορώ; Πως θα ήθελα να μπορώ να περπατάω δίχως δυσκολία. Πως θα ήθελα να μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι στο μπάνιο, στην τουαλέτα, στο φαγητό. Κι όταν διψάω να μπορώ να γεμίζω ένα ποτήρι με νερό και να πίνω. Πως θα μου άρεσε να διαλέγω τα ρούχα μου και να τα φορώ δίχως βοήθεια. Να μπορώ να βάζω την αγαπημένη μου μουσική και να την ακούω όταν επιθυμώ. Πως θα ήθελα να μπορώ να πω σε κάποιον δικό μου άνθρωπο ότι τον αγαπώ... Και πως του ζητώ συγγνώμη που υποβάλλεται σε αμέτρητες ταλαιπωρίες ώστε να καταφέρνω εγώ όλα τα παραπάνω· συγγνώμη που τον έχω τόση πολλή ανάγκη, ώστε να τον εγκλωβίζω κι αυτόν στην αναγκαιότητα της φροντίδας μου, δίχως να μπορώ να κάνω διαφορετικά...

Αν ξυπνήσεις από έναν τέτοιον εφιάλτη, μπορείς να τον διηγηθείς σε κάποιον. Το ξέρεις πως ούτε τους εφιάλτες μου δεν μπορώ να διηγηθώ. Ότι έχω και όνειρα το ξέρεις; Αν μπορείς να με φανταστείς να έχω εφιάλτες, γιατί να δυσκολεύεσαι να σκεφτείς πως έχω όνειρα;

Είναι κλεισμένη σε έναν γύψο η ψυχή μου. Σε έναν μόνιμο, αδιάρρηκτο γύψο· βιώνω έναν πάγιο εγκλωβισμό. Μιλάω από δω μέσα, αλλά δεν ακούγομαι όπως επιθυμώ, μιλάω σε μιαν άλλη γλώσσα. Δεν είναι ίδια με τη δική σου και συχνά μπορεί να σε κουράζω, ίσως και να δοκιμάζεται η υπομονή σου. Μουγκρητά, κραυγές, θορύβους ακούς, πώς να συνεννοηθούμε;

Όμως μιλάω! Μέσα από δω... Υπάρχω μέσα δω και ώρες ώρες απορώ κι εγώ γιατί δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τί λέω. Και πανικοβάλλομαι, βαριανασαίνω και πολλές φορές κλαίω. Όπως κι εσύ σε εκείνο το όνειρο που λίγο-πολύ όλοι βλέπουν κάποια στιγμή στη ζωή τους· εκείνο που θέλεις να φωνάξεις μα δεν βγαίνει φωνή από τον λαιμό σου. Εκείνο που θέλεις απεγνωσμένα να ακουστείς και δεν σε ακούει κανείς. Βλέπεις; Με κάποιον τρόπο με ονειρεύεσαι... Και ύστερα ξυπνάς και ίσως το διηγείσαι σε κάποιον: "ένιωθα την ανάγκη να φωνάξω, μα δεν έβγαινε η φωνή μου...".

Έχω ένα σωρό ανάγκες, οι οποίες με καθιστούν εξαρτώμενο άτομο, κι αυτό νομίζω πως κάπως σε τρομάζει. Και στα λόγια προτιμάς να παίρνεις το βάρος από τις ανάγκες μου και να το τοποθετείς στις ικανότητές μου. «Ειδικές ικανότητες»… Ίσως για σένα να γίνεται κάπως πιο ελαφρύ έτσι. Εγώ, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να έχω ένα σωρό ανάγκες. Σαφώς βαρύτερες από τις όποιες ικανότητές μου. Εσένα σε βοηθούσε στον εφιάλτη σου η ικανότητά σου να κάνεις οτιδήποτε; Μόνο και μόνο από εκείνη την ανικανοποίητη ανάγκη σου να φωνάξεις, να εκφραστείς, ξύπνησες με ταραχή και αυτό που είδες το ονόμασες εφιάλτη. "Ένιωθα την ανάγκη να φωνάξω, μα δεν έβγαινε η φωνή μου...".

Βλέπεις τί προσπαθώ να πω; Το διαβάζεις μέσα στα μάτια μου;

Να έσπαγε μια μέρα ο προσωπικός μου γύψος, να ελευθερωνόταν η ψυχή μου από αυτόν τον εγκλεισμό, να μπορούσε να εκφραστεί. Ένα κάταγμα· να έμοιαζαν όλα αυτά με ένα κάταγμα, που σύντομα μια μέρα θα γιατρευόταν…

Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Παρόλο που έπρεπε να έρθω στο όνειρό σου για να σου τα πω όλα αυτά, αφού όταν ξυπνήσεις, εγώ θα βρίσκομαι και πάλι μέσα στον εγκλεισμό μου…

Βλέπεις… ακόμη και σε έναν απόλυτα δημοκρατικό κόσμο, η ελευθερία του λόγου δεν θα ήταν προνόμιο όλων... Είναι ειδική ανάγκη να μην αποτελεί ειδική ικανότητα η βαθύτερη κατανόηση ενός ανθρώπου εγκλωβισμένου στο περιορισμένο σώμα του.